Bombas atómicas: bombas de fisión nuclear

O seu funcionamento baséase na escisión dun núcleo pesado en elementos máis lixeiros mediante o bombardeo de neutróns que, ó impactar no devandito material, provocan unha reacción nuclear en cadea. Para que isto suceda fai falla usar núcleos fisibles ou físiles como o uranio-235 ou o plutonio-239. Segundo o mecanismo e o material usado coñécense dous métodos distintos para xerar unha explosión nuclear; o da bomba de plutonio e o da de uranio.
a. A bomba de plutonio:
Para a sua fabricación, rodéase a masa fisionable de explosivos especialmente deseñados para comprimir o plutonio, de forma que unha esfera de plutonio do tamaño dunha pelota de tenis redúcese case instantáneamente ata un volume de 2 a 4 veces menor, aumentando na mesma proporción a densidad do material; con todo, utilízanse esferas ocas de diámetro algo maior. A masa comprimida que inicialmente non era crítica, si o é nas novas condicións de densidad e xeometría, iniciándose unha reacción en cadea de fisión nuclear descontrolada ante a presenza de neutróns, que acaba provocando unha violenta explosión e a destrución total dentro dun perímetro limitado. Dato: (a bomba lanzada na Segunda Guerra Mundial sobre Nagasaki era de plutonio)
b. A bomba de uranio:
Neste caso, para a fabricación da bomba de uranio, a unha masa de uranio, chamada subcrítica, engádeselle unha cantidade do mesmo elemento químico para conseguir unha masa crítica que comeza a fisionar por si mesma. Ó mesmo tempo engádenselle outros elementos que potencian (danlle máis forza) á creación de neutróns libres que aceleran a reacción en cadea, provocando a destrución dun área determinada por unha onda de destrución masiva desencadeada "grazas" á liberación de neutróns.

Fisión nuclear

En 1944, o Premio Nobel de química, foi outorgado para o alemán Otto Hahn, polo descubrimento da fisión nuclear dos átomos, ampliando así o campo da química, polo tanto, a fisión nuclear corresponde ao estudo da química e a física. É aqui as propiedades da fisión

• Aínda que a fisión é practicamente a desintegracion de materia radiactiva comezada a miúdo o máis fácilmente posible (inducido) pola absorción dun neutrón libre, pode tamén ser inducida lanzando outras cousas nun núcleo fisionable. Estoutras cousas poden incluír protons, outros núcleos, ou aínda os fotóns de gran enerxía en cantidades moi altas (porcións de raios gammas).
• Moi de cando en cando, un núcleo fisionable experimentará a fisión nuclear espontánea sen un neutrón entrante.
• Inducir a fisión é máis fácil nos elementos canto máis pesado, mellor. A fisión en calquera elemento máis pesado que o ferro produce enerxía, e a fisión en calquera elemento máis livián que o ferro requiere enerxía. O contrario tamén é verdade nas reaccións de fusión nuclear - a fusión dos elementos máis liviáns que o ferro produce enerxía, e a fusión dos elementos máis pesados que o ferro requiere enerxía.
• Os elementos máis frecuentemente usados para producir a fisión nuclear son o uranio e o plutonio. O uranio é o elemento natural máis pesado; o plutonio experimenta desintegraciones espontáneas e ten un período limitado. Así pois, aínda que outros elementos poden ser utilizados, estes teñen a mellor combinación de abundancia e facilidade da fisión.

1. Reaccións en cadea:
Unha reacción en cadea ocorre como segue: un acontecemento da fisión ocorre, lanzando 2 ou máis neutrones como subproductos. Estes neutrones escápanse en direccións ao azar e golpean outros núcleos, incitando a estes núcleos para experimentar a fisión. Posto que cada acontecemento da fisión lanza 2 ou máis neutrones, e estes neutrones inducen outras fisiones, o proceso constrúese rápidamente e causa a reacción en cadea. O número dos neutrones que se escapan dunha cantidade de uranio depende da súa área superficial. Soamente os materiais fisibles son capaces de soster unha reacción en cadea sen unha fonte externa de neutrones.

2. Efectos dos isótopos:
Cando o entenda sera publicado na entrada

Video

Enlaces Químicos

Video sobre el enlace ionico que olvidouseme por na entrada sobre este curioso enlace

A goma de mascar ecoloxica

Hai cousa duns dias, leo na prensa, que científicos británicos crearon unha goma de mascar que non se pega. Estes cientificos elaboraron unha substancia, moito mais ecoloxica que a goma de mascar tradicional, composta por moleculas que repelen a auga e o mesmo tempo adaptase a ela. Isto e o factor causante de que a masa elimínise mais facilmente e tamén que se poda degradar nun plazo dunhas 24 horas. No 2008 estará a venta en quioscos londinenses. Esperemos que chege pronto o noso país

Enlaces Químicos

O enlace químico é a union entre dous ou mais átomos para formar unha molécula ou unha rede cristalina. Os primeiros planteamentos sobre como se formaban os enlaces e o porque de que se formaran, surdiron a principios do século XII, pero non seria ata mediados do seculo XIX cando se empezan a desenrolar teorias como as das valencias (ou nº de oxidación) por cientificos como Edward Frankland, Friedrich Kekulé e Hermann Kolbe. Na teoría de valencias, explicabase como se atraian os elementos grazas a atraccion dos protóns (positivos) e os electróns (negativos). Un seculo despois, Gilbert Lewis desenrolou a idea da unión de dous en dous electróns.
Tipos de enlaces: Hai varios tipos de enlaces químicos que coñecemos, pero soamente nomearemos 3, que son

1. Enlace iónico
2. Enlace covalente
3. Enlace metálico

1. O enlace iónico: Este tipo de enlace dase entre átomos metálicos e non metálicos como pode ser o caso do sodio(Na) e o cloro(Cl). Ambolos dous atomos queren perder ou ben gañar electróns para poder ter no seu último orbital 8 electróns e parecerse ó gas nobre que ten mais preto del, é dicir, intentar consegui-la establidade. Como xa sabemos, os elementos metálicos, situados na parte esquerda da táoa perióica, teñen unha forte tendencia a cede-los electróns que ten no seu último orbital para acada-la estabilidade, e os elementos non metálicos, situados na dereita na táboa periódica (agás o hidróxeno que esta na esquerda) teñen unha forte tendencia a capta-los electróns. Primeiro, para poder halla-la molecula que resulta de este enlace, hai que face-la configuración electrónica de ambolos dous elementos. No caso do sodio é a seguinte: 1S2, 2S2, 2P6 3S1. No caso do cloro é a seguinte: 1S2, 2S2, 2P6, 3S2, 3P5. O que fara o cloro, sera capta-lo electrón que o sodio deixa libre, de tal maneira que formaran o cloruro sodico(NaCl) coñecido como a sal común.

Propiedades do enlace iónico:

• A grande intensidade das forzas de atraccion electrostática é a causa de que tódolos compostos iónicos sexan sólidos de alta temperatura de fusión.
• A solubilidade en auga destas substancias en auga é moi variable. Hai substancias moi solubles e outras totalmente insolubles.
• Disoltas en auga conducen bastante ben a electircidade.
• Alta fraxilidade debido a disposición alterna de ións de signo oposto.

Mais adiante os enlaces covalente e metálico.